De donkere dagen van het coronavirus

Hoe de wereld gewoon doordraait terwijl de tijd stil lijkt te staan...

Eigenlijk besef je meestal pas wat je allemaal hebt, wanneer je het kwijt bent. Waar we voorheen nog net aan de dagen doorkwamen waarop je geen Champions League-wedstrijden had, is er nu ineens helemaal geen voetbal meer. Nergens. Met daarbij het verplaatste EK naar 2021, is het een vooruitzicht om moedeloos van te worden. Nog nooit eerder gebeurd in de historie van voetbal. En dat is maar goed ook.

Natuurlijk is het ontbreken van voetbal slechts een minuscuul gevolg van alle ellende die het coronavirus met zich meebrengt, een speld in een hooiberg wanneer je kijkt naar de enorme economische gevolgen, maar toch. Van een groen beeld naar verveeld rondklikken op Netflix, nog maar een keer het NOS-journaal bekijken om tenslotte maar vroeg naar bed te gaan.

Iedere nieuwe dag lees je elk nieuwsbericht, ben je continu in contact met vrienden over de app, is er die onzekerheid, misschien zelfs wel angst: slechts een handvol van wat het coronavirus dagelijks met zich meebrengt. En dan praten we nog niet eens over de zieken: mensen die vechten voor hun leven, familieleden die niet in de buurt mogen komen – die hun geliefden zelfs niet kunnen begraven, dokters en verplegers die overuren werken en zelf geïnfecteerd raken. Het lijkt wel een film, waarin de hele wereld zich momenteel begeeft.

Buiten gaat aan de andere kant van het raam de wereld onverstoord door. Voor het eerst in weken, wat zeg ik – maanden, knapt het weer op, hoor je de vogeltjes weer fluiten, staan narcissen in bloei en komen de eerste knopjes weer tevoorschijn op onze bladverliezende klimop. De natuur herpakt zich na een lange herfst en winter, zoals ook wij ons hopelijk snel zullen herpakken na deze heftige periode van corona…