De donkere dagen van het coronavirus – deel 2

Hoe de wereld gewoon doordraait terwijl de tijd stil lijkt te staan...

Met alles wat er momenteel speelt voelt het gewoonweg niet goed om ergens anders over te schrijven. Onderwerpen waar je normaal gesproken heel blij van wordt zoals eten, vakanties en alles wat te maken heeft met voetbal, lijken er niet toe te doen wanneer alles om je heen geannuleerd wordt. De wereld draait door maar de tijd lijkt stil te staan…

“Alles staat stil en dat heeft directe gevolgen op je sociale leven”

Bijna iedere dag licht het scherm van mijn telefoon op om mij te herinneren aan activiteiten die gepland staan. Activiteiten die in een ander tijdperk gemaakt zijn. De skivakantie Val Thorens, een weekendje Londen, verjaardagen, de communie van mijn nichtje, voetbalwedstrijden – alles staat stil en dat heeft directe gevolgen op je sociale leven.

Maar corona heeft impact op zoveel meer. Het op je vrije zondag niet meer kunnen kijken naar een voetbalwedstrijd is slechts een minuscuul gevolg van alle ellende die het virus met zich meebrengt; een speld in een hooiberg wanneer je kijkt naar de economische gevolgen wereldwijd. En dan praten we nog niet eens over de zieken: de mensen die vechten voor hun leven terwijl familieleden niet in de buurt mogen komen, mensen die hun geliefden niet kunnen begraven, dokters, verplegers en iedereen in de zorg die overuren maakt en hierdoor zelf geïnfecteerd raakt. Als ik de vele berichten vanuit Italië lees, breekt mijn hart.

“De lente is niet op de hoogte van de wereldwijde pandemie”

Ik slik even en kijk uit het raam. Aan de andere kant van het raam gaat de wereld onverstoord door. De lente is niet op de hoogte van de wereldwijde pandemie. De vogeltjes fluiten en de narcissen staan in volle bloei – de natuur heeft zich herpakt na een lange herfst en winter.

Een pop-up van een nieuw mailtje verschijnt rechtsonder in mijn scherm. ‘Nieuwe, virtuele work-out voor bij jou thuis!’ De woonkamerwork-outs vliegen je tegenwoordig om de oren. Alle restaurants in het dorp bezorgen driesterrenmaaltijden tot aan de deur, iedere vrijdagavond organiseert onze stamkroeg een online pubquiz. Mijn moeder kreeg zelfs een setje nagelvijlen door de brievenbus gegooid van haar nagelstyliste, inclusief doe-het-zelf-instructies.

Het is bijzonder om te zien hoe innovatief men omgaat in tijden van nood. Thuiswerken, online vergaderingen en colleges: iedereen heeft zich direct herpakt en binnen no-time is alles op touw gezet om te zorgen dat – waar mogelijk – het leven zoals wij dat kennen zoveel mogelijk doorgaat.

Waar je de eerste paar weken vooral de angst voelde, merk je dat dit ondanks alles aan het veranderen is. Er heerst natuurlijk nog steeds verdriet bij de getroffenen; bij ouderen die alleen thuiszitten en de knuffels van hun kleinkinderen missen. En er is teleurstelling. Evenementen die geannuleerd worden, vakanties die niet doorgaan, gesloten sportverenigingen. Maar daarnaast is er ook iets moois ontstaan.

“Mensen hebben geen haast meer, want er is ineens tijd”

Los van de natuur die zich niets aantrekt van corona en verbeten doorgaat met ontluiken, groeien en bloeien, van herten en zwijnen die op avontuur gaan en struinen door de verlaten straten van Parijs, zie je ook de mensen veranderen. Mensen hebben geen haast meer, want er is ineens tijd. Tijd om na te tafelen, tijd om samen toch nog één aflevering van je favo serie te kijken, tijd voor elkaar. En dat is mooi. Waar we hiervoor zowel van elkaar als van de buitenwereld vervreemdden, zijn we nu juíst op elkaar en de natuur aangewezen. We trekken er samen op uit. We wandelen, fietsen en skeeleren. Oude bordspellen worden uit de kast gehaald. Kinderen zijn aan het knikkeren en spelen weer met stoepkrijt. Deze crisis laat ons inzien wat écht belangrijk is.
En hopelijk herpakken wij ons na deze roerige tijd zonder deze belangrijke levenslessen te vergeten.